Bargliki, nazywane również nowozelandzkimi krzakolazami, to wyjątkowa grupa ptaków, które są endemiczne dla Nowej Zelandii. Ta rodzina, znana naukowo jako Acanthisittidae, jest jedyną rodzimą grupą wróblowych na Nowej Zelandii. Dwie z czterech gatunków są nadal spotykane na wolności, podczas gdy dwa są uważane za wymarłe.
Charakterystyka
Fizjologia i wygląd
Bargliki są najmniejszymi ptakami Nowej Zelandii, z ciałem nie większym niż 9 cm. Mają mocne, krótkie dzioby, które wykorzystują do wyszukiwania pokarmu w szczelinach drzew. Ich upierzenie jest zazwyczaj oliwkowe lub brązowe, z nieco jaśniejszymi tonami na brzuchu. Występują różnice między płciami, z samicami, które są zwykle nieco mniejsze i mniej intensywne w kolorze.
Występowanie i środowisko
Bargliki są endemiczne dla Nowej Zelandii i można je znaleźć w różnych środowiskach, od wilgotnych lasów do suchych obszarów krzewów. Chociaż nie są zbyt liczne, są przystosowane do szerokiego zakresu warunków, co pozwala im przetrwać w trudnym klimacie Nowej Zelandii.
Tryb życia
Pożywienie
Bargliki są owadożerne, co oznacza, że ich dieta składa się głównie z owadów. Wykorzystują swój krótki, mocny dziób do szukania pokarmu w pęknięciach i szczelinach kory drzew.
Rozród
Bargliki są znane z unikalnej strategii rozrodczej, gdzie to samice są dominujące i walczą o terytoria. To one decydują, z którym samcem będą się rozmnażać, a następnie opuszczają go, aby sam wykonał większość obowiązków związanych z gniazdem, takich jak budowa, inkubacja i opieka nad młodymi.
Zagrożenia i ochrona
Wymarcie gatunków
Dwa z czterech gatunków barglików uznaje się za wymarłe. Barglik północny (Acanthisitta chloris granti) wyginął prawdopodobnie na początku XX wieku, a barglik południowy (Acanthisitta chloris chloris) w XIX wieku.
Zagrożenia
Bargliki są zagrożone przez utratę siedlisk, w wyniku działalności rolniczej, urbanizacji i wprowadzenia gatunków obcych. Zewnętrzne drapieżniki, takie jak szczury, łasice i koty, stanowią poważne zagrożenie dla tych małych ptaków, zwłaszcza podczas sezonu lęgowego. Wprowadzone gatunki ptaków, takie jak wróble i szpaki, są także konkurencją dla barglików w poszukiwaniu schronienia i pokarmu.
Ochrona
Bargliki są chronione przez prawo nowozelandzkie, a wiele wysiłków jest podejmowanych w celu zachowania tych unikalnych ptaków. Programy reintrodukcji, odbudowy siedlisk, kontroli drapieżników i edukacji społecznej są kluczowe dla ochrony tych ptaków.
Bargliki, zwane również nowozelandzkimi krzakolazami, są fascynującym elementem dzikiej przyrody Nowej Zelandii. Mimo iż są jednymi z najmniejszych ptaków na świecie, wykazują niesamowitą wytrzymałość i przystosowanie do trudnego środowiska. Mają unikalne cechy, takie jak dominacja samic i specyficzne zachowania rozrodcze, które nadal fascynują naukowców.
Jednak bargliki są również symbolem zagrożeń, jakie niesie ze sobą działalność człowieka dla dzikiej przyrody. Dwa z czterech gatunków już wyginęły, a pozostałe są zagrożone przez utratę siedlisk i wprowadzone drapieżniki. To przypomnienie, że musimy podjąć działania na rzecz ochrony tych niezwykłych stworzeń i zachować je dla przyszłych pokoleń.
Odniesienia
- Gill, B.J.; Bell, B.D.; Chambers, G.K.; Medway, D.G.; Palma, R.L.; Scofield, R.P.; Tennyson, A.J.D.; Worthy, T.H. (2010). „Checklist of the Birds of New Zealand, Norfolk and Macquarie Islands, and the Ross Dependency, Antarctica” (PDF). Te Papa Press. pp. 9–27.
- Higgins, P.J.; Peter, J.M.; Cowling, S.J., eds. (2006). „Acanthisittidae (New Zealand Wrens)”. Handbook of the Birds of the World. Volume 12: Picathartes to Tits and Chickadees. Barcelona: Lynx Edicions.
- Taylor, R. (2000). „Action Plan for Seabird Conservation in New Zealand. Wellington: Department of Conservation”.
