Silka
Rasa ta (lub jej prekursorzy o bardzo podobnym wyglądzie i niemal identycznej strukturze piór) istniała w Chinach już przeszło tysiąc lat temu. W Europie znane są od kilkuset lat. Kupcy przywozili je na statkach i reklamowali jako krzyżówkę kury i królika. Chociaż silkie należą do dużych ras, są znacznie mniejsze, niż pozostali członkowie swojej grupy. Kury jedwabiste ważą od 1 kg do 1,6 kg, bardziej pasowałyby więc do ras karłowatych.Ciało silkie jest zaokrąglone, jej tułów jest osadzony dość nisko. Głowę zdobi grzebień orzeszkowy. Cechą charakterystyczna rasy jest oryginalne, niebiesko-czarne zabarwienie skóry, dzioba, nóg oraz przydatków głowowych. Ciemna skóra jest doskonale widoczna (a w połączeniu z białym upierzeniem daje bardzo ciekawy efekt), ale ciemno pigmentowane są też niewidoczne elementy anatomiczne kury jedwabistej - mięśnie, a nawet szkielet. Chińczycy przypisują temu zabarwieniu właściwości lecznicze i do dziś wykorzystują silkie w swojej medycynie naturalnej.
Nazwa silkie pochodzi od wyjątkowej struktury piór, które wyglądem przypominają włosy. Związane jest to z brakiem haczyków na piórach. Jest to jednak cecha recesywna, co oznacza, że jeśli kurę jedwabistą skrzyżuje się z kurą normalnie upierzoną, pisklęta także będą normalnie upierzone.
Kury jedwabiste nie tylko wyglądają jak maskotki, ale (odpowiednio traktowane) odznaczają się wyjątkowo sympatycznym i łagodnym charakterem. Bardzo łatwo można je oswoić i nauczyć „przychodzenia do ręki". Rasa ta jest więc doskonała dla rodzin z dziećmi oraz dla osób, które lubią mieć kontakt ze swoimi podopiecznymi. Silkie są nielotami, dlatego nie trzeba ogradzać podwórza lub wybiegu szczególnie wysokim płotem. Nie potrzebują też dużej przestrzeni, wystarczy im niewielki wybieg. Są wytrzymałe i odporne na warunki atmosferyczne (choć ich pluszowy wygląd na to nie wskazuje).